Topladım hepinizi düz, çorak bir tarlanın tam ortasına... Çaktım bir kibrit attım tam ortanıza. İçin için yandığınızı izledim karşınızda duran bir taşın üzerine oturup yandınız ve artık bittinizzz...
Ve sahne... İkinci BAHAR’a teslim...
Yeniden doğmak, umutlarımına yeşermesi, duygularımdaki tutku, içimdeki kelebeğin ömrü uzamış...
Ve kapım çalındı; gelen “AŞK”mış...
Belliki kader oyun oynamış bana ve yeni bir şans daha sunmuş. Bu kez tedbirliyim ama... Takıntı yapmadan, kıyaslamaya girmeden hoşgeldin ikinci baharım. Kendi içinde zamana yaydığın güzelliğin olduğunu bilerek sana kapımı açtım. “İkinci bahar yaşıyor ömrüm... Gel benim yarim oluver şimdi... Seni gül gibi öpe koklaya... Gözümden dilimden sakınır saklar... Bugünkü aklımla severim şimdi...”
“Bugünkü akıl(!)” ne kadar hoş ve düşündürücü bir ifade. Geçmişteki acemiliklerim yok, şimdiki olgun halimle seveyim seni... Birileri onaylasın diye değil; kendi onayımın ortaya çıkardığı, duygu soluklanışım için istiyorum bizi... Herkesi memnun etmek için, attığım adımlar soluğumu terletmişken, nefesindeki rüzgarla serinlemek için istiyorum bizi... Yüklenen rollerle değil, bu yaşımın aklı başında tercihleriyle istiyorum bizi... Benim zannettiğim fikirlerle değil; aklımın farkına varışıyla belirlemek istiyorum bizi.
İkinci baharım söz; senden önce kendimi seveceğim. Bugünkü beni ve aklımı seveceğim. Sonra aklımın elinden tutup getirdiği, meğer bir yanında hala ölmemiş çocuk heyecanımın meyvesi; yani seni seveceğim...!
“Yıllar var ki sormadım kendime nasılsın diye... Bir hayat gailesi, bir koşuşturma bir şeylere yetişme kaygısı. Devamlı çabaladım ve yoruldum. Sonra bir gün duruverdim ve kendime sordum. Nasılsın dedim. Kalbim çok üzgünüm dedi. Gözlerim artık ağlama dedi. Ayaklarım yorgunum artık dinlen dedi. Döndüm geçen yıllara baktım. Farkına varamadan akıp gitmişler. Kalbime yeniden sevgi filizleri ektim. Gözlerimi güzelliklere çevirdim. Ayaklarımı iyice uzattım. Kollarımı kendime sardım. Seni seviyorum dedim. Şimdi ikinci bahardayım...!!!