Yalan yok bayağı sallandık. Saklandık, korktuk, önlemler aldık hayatı durdurmaya çalıştık. Yaptığımız, hayatta kalabilme adına sadece beslenmek oldu hemen hemen. Akşam olunca rakamlarla muhasebe yaptık. Kaç ölü, kaç test, kaç iyileşen, kaç vaka, kaç entübe, kaç yoğun bakım..... Bitecek elbet normalleşeceğiz ama zaman lazım değil mi? Zamanla beraber iyileşecek kaygılar, endişeler, korkular ve girmekle girmemek arasında kaldığımız depresyonlu hallerimiz. Depresyon sadece depresyondakilere değil yakın çevresindekileri de etkiliyor. Ve üzerimize düşen şey manen destek olmaktır, onlarla ilgilendiğinizi onları anladığınızı hissettirin lakin; onların iç dünyasını ortaya çıkartmadan, onların rahatsız olacağı soruları sormadan. Ümitsizlik her sorunun ana temelidir Ümit olun onlara. Depresyonda olan kişiler Kendilerini sıklıkla değersiz hissederler. Bize düşen onların güçlü yanlarını olumlu yanlarını ve size o kişinin ne kadar anlam ifade ettiğini hatırlatın. Günümüzün malum olayında en çok yalnız kalan, belki de yalnızlığa itildiklerini düşünen büyüklerimizin ruhlarını iyi hissettirmemiz... Hani zaman demiştik ya bu süreçteki bir ileri iki geri gidip geldiğimiz bizi huzursuz eden duruma... Ve bitecek bu sıkıntılı depresif durumlar. Evet bitecek... Çöküntüye girmeden beklemeyi bırakın ilk önce sürecin ne kadar devam edeceğini şu an hiç kimse bilmiyor en güzeli bu süreçte içimize dönmek. Eksik kalan işlerimizi tamamlamayı öğrenmek, sabah güne erken başlamak, gece ile gündüzü birbirine karıştırmamak mesela... Mutlaka fiziksel olarak hareket edelim. Evde sabit durmak bedende çok fazla duygu birikmesine sebep olur yaşanacak güzel günler yapılacak (sağlıkla) çok işler var çünkü daha.
Sen, ben değil; hepimiz. Çözüm evde kalmak ve korunmak!
Alışmak zorundayız çünkü hepimiz aynı durumdayız!
Korkularla nereye kadar deyip dönüşüme ayak uydurmak zorundayız!
Şimdi hep beraber
Nefes al, ver! Nefes al, ver!
Saygı ve sevgilerimle...
