Beynimden geçen kelimeleri, tamamlanması güç cümleleri nasıl başlayıp, nasıl noktayı koyup
“Sevgi ve saygılarımla” kalına geleceğimi kestiremeden...
Evet keyifle başladım!...
Çünkü biraz laf çakmak istiyor canım.
Çünkü biraz üstü kilitlenmiş kapıları kurcalayıp açabilmeyi istiyor ellerim.
Çünkü biraz da katmer katmer toz kir bağlanmaya yüz tutmuş yürekleri çırpmak istiyor aklım...
Haddim mi?
Değil biliyorum!..
Tamam bu kadar deli cesareti yeter itiraf ediyorum. Korkuyorum kendimden. Evet korkuyorum.
Bencilleşmekten...
Umursamazlıktan...
Vicdansızlaşmaktan...
Herkesleşmekten!..
Bir annenin çaresizliği ile attığı mesaj mahvetti beni. Eşi terketmişti onu iki yavrusuyla...
Temiz yüreklilikten gelen oldukça saf bir yanı vardı. Ama bilmiyordu ki bu dünyada ki bütüne yaklaşmış temiz yürekler kirlenmeye ramak kaldı.
“Nasıl yapacağım” diyordu bana?
“ öğretmen liste vermiş elimizdeki para şu...Söyle bir akıl ver...”
Gönderilen bu mesajı kerelerce okudum donuk gözlerimle.
Biliyorum telefonun diğer tarafında benden cevap bekliyordu. Cevap vermek kolaydı aslında.
“Kaygılanma sen ben alırım”
Gözlerimin çaresiz bakması satırlara, kolay olan cevabı o kadar zorlaştırıyordu ki!
Sonra, gittiğim marketler ve kırtasiyecilere gitti bedenim donup kaldığım mesajın üstünde.
Markalı ürünlerle dolan sepetler, listelerde alınacak bir kalemse istenilen;
Kaybolmasını,
Kırılmasını,
Seçmekte zorlandığımız çeşitlerini
Yedeklenmesini gerektiren bahanelerle fazla fazla alınan ürünler...
Yokkk
Olamazz
Durr
Diyen bir iç sesle gözlerim küçüldü, içimi sızlatan bir sızı oluştu, kaşlarım çatıldı.
Hala cevap yazamamıştım.
Çözümmüydü; “ben alırım sen kaygı etme” diye yazabilmek.
Ya o masum yavrular ne yapıyordu şu an?
Listenin eksiksiz gitmesi için kuş gibi çırpınışları, “ anne hadi alalım artıkkk”
Bunu halletsem gerçekten hallolacakmıydı herşey....
ASLA!!!
O mesaja cevap veremedim.
Yazılı veya görsel verilen, içten sezleniş mesajlara lütfen hakkaniyetli bir şekilde kalbimizin pasını silerek cevap verelim.
Benim cevabım mı?
Sevgi ve saygılarımla...
