Yani bilmiyorsan, öğreneceksin.
“Bunu bilmeyecek ne var?” demesin kimse!
Kalıbımı basarım, “Biliyorum” diyen, “O-hooo... Kaç kere, kimleri affettim” diyen 100 kişiden 1’i çıkar. Gerçekten affeden
1 kişi...
Hele hele ilişkilerde...
Hele hele evliliklerde...
Şöyle bir etrafıma bakıyorum da; “İlişkilerde, evliliklerde neler olup bitiyor?”, “Bir yenilik ya da bir eskilik var mı?” diye; evet, var.
Bir durgunluk var.
Ama bu durgunluk, hiç hoş değil.
Fırtına öncesi sessizliği gibi!
Fazla sessiz...
Böyle sessizliklerden rahatsız olurum ben.
Bozarım.
O halde önce evliliklerdeki sessizliklerden başlayayım...
Normal, sıkıcı evlilikler bizim alanımızda değil.
Şimdilik!
5-6 senedir çalkantılar yaşayanlardan söz ediyorum. Çoğunlukla kocaların aldattığı, kadınların o yılları çok fena geçirdiği evliliklerden...
Görüyorum ki, taşlar yerine oturdu.
Giden gitti, kalan sağlar bizimdir!
Evet büyük bir kısmı da evine geri
döndü.
“Özür diledi” eşi de onu affetti.
En azından onu eve, yaşamına kabul etti. E bu da bir nevi af değil mi?
Şartlı şurtlu olsa da...
Affettiler ya da kabul ettiler ama...
Buna affetme denirse...
Dedim ya, kalan sağlar bizimdir diye; şimdi sıra geldi onları yaralamaya...
O yılların öcünü almaya...
Kimi onu da kendisi kadar acıtmak istiyor, kimi de kendisini rahatlatmak.
Amaç ne olursa olsun, artık hiçbir şey eskisi gibi değil.
Bırak eskisini, yenisi de hiç iyi değil.
Niye biliyor musunuz?
Çünkü affetmeyi bilmiyoruz.
Öyle “Affettim” demekle, “Eve kabul etmekle” olmuyor bu iş.
Affettiğin zaman gerçekten affedeceksin.
Unutacaksın olan biteni...
Gömeceksin ve hiçbir zaman ziyaretine gitmeyeceksin.
O yıllardan detay arayarak...
Ceza vererek...
Burnundan getirerek olmaz.
Bu affetmek olmaz!
Olsa olsa hayatınızın içine etmek olur. Hem onun ama asıl önemlisi hem de
senin...
Ya affetmeyeceksin, bırakacaksın gitsin...
Ya da gerçekten affedeceksin.
Ama bir bedel ödetmeye kalkarsan...
Bil ki o bedelin yarısını belki de daha fazlasını sen ödersin. Hayatın eskisinden de daha fazla cehenneme döner.
Arada belki başka bir kadın olmaz ama hiç küçülmeyen koskoca bir kin bulutu kaybolmaz.
Daha mutlu olmazsın.
Daha rahat da olmazsın.
Demek ki neymiş?
Bilmiyorsan...
Affetmeyi öğreneceksin!
