Sonuç belki biliniyordu ama o bekleme, o telaş, o heyecan asla silinmedi yüzlerden. Sonra vakitler geldi karneler alındı. Kimisi güldü, kimisi ağladı. Söz verdi bazı çocuklar annelerine daha çok çalışacağına dair. Bazı anneler zaten söz vermişti karne sonucundaki hediyelere. İşte o anda yaşandı hüzün, mutluluk. Küçük kalplerden kalkan göz damlaları koca gözlerden aktı damla damla duygu karmaşasında. Çok çaba gösterdiler beş ay boyunca. Sonucu iyi de olsa kötü de olsa ellerinden geleni yaptılar. Kimi tek yaptı ödevlerini kimi annesiyle yaptı. O yüzdendir ki üzüntüyü de sevinci de iki kişi yaşadı. Benim çocuğum yok fakat çocuğum yerinde yeğenlerim var. Onların karnesini beklerken bu dönem bende aynı heyecanı yaşadım. Yüzümüzü güldürdü kuzucuklarımız.
Takdirler, onur belgeleri, iftihar belgeleri ve teşekkür belgeleri... Getiremeyenler üzülmesin, bu konuda anne ve babaya büyük görevler düşüyor. Üzüntülerini fazla belli etmemeli onlara destek olmalılar. Yine çaba gösterdikleri için çocuklarıyla gurur duymalılar.
Tüm çocuklarımızın mutlu olması dileğiyle ...
