Her an bir elimden tutan ailem çok uzakta. Bir sıkıntım olsa haber veremediğim, canımdan canim gitse haber edemediğim annem çok uzakta. Nefesini hissedemediğim derse çalışırken sürekli beni kontrol eden kadın kilometrelerce uzakta. Kızardı ama kızdığı kadar da severdi. Canım annem doğduğum memlekette ben ise doyduğum memlekette yaşamaya çalışıyorum. İki kolum annem ve babam. İki kolum çünkü ikisi olmadan hep yarım hissediyorum kendimi hep boş hissediyorum. Onlar varsa tamam olduğumu düşünüyorum. Karadeniz'in baharında onlar çay içerken hissediyorum hep.
Öyle olduklarını düşünüyorum. Bir sıkıntısı varsa babamın söylemiyor, hissettirmiyor bana. Elinden gelenin en iyisini yapıyor. İkisi de çocukları için çalışıyor. Özlüyorum. Seslerini, nefeslerini. Her an sarılmak istiyorum. Öpüp koklamak istiyorum. Kilometrelerce uzakta olan canlarıma doymak istiyorum. Benim için ne yaptılarsa karşılığını da vermek istiyorum. Uzakta olsam da yaşadıkları için şükrediyorum. Beni bu güne getirdikleri için çok teşekkür ediyorum. Haklarını helal etmeleri için dua ediyorum. Çünkü bu dünyadan gittikleri zaman daha bir anlaşılıyor yoklukları. Onlar sizi terk etmeden varın farklarına. Onlar sizi bıraktığında çok geç olabilir yaşanmamışlıkları yaşamaya. Kızma ya da bağırma. Ve şunu söylemek istiyorum. Biraz daha geç olmadan söyleyin onlara sevdiğinizi. Biraz daha geç olmadan sarılın boyunlarına ve biraz daha geç olmadan öpün gözlerinden.
Sizleri çok seviyorum iki kolum annecim ve babacım. ..
