Soğuk mevsimi, sıcak insanları, uzayan düz yolları, şehri kuş bakışı gördüğün tepeleri bir yana bırakıp gidiyorum. Fazla değil aslında sadece bir ay ayrı kalıyorum ikinci evimden. Ama insan evim dediği yerden iki gün bile ayrı kalsa özlüyor suyunu toprağını.
En önemlisi sahip olduğum dostlarımdan kısa bir süre ayrılacak olsam da kalbim buruk giderim hep memleketime. Neden bilmem ama hepsi ayrı değer verdiğim, hepsi paylaşamadığım insanlar. Kimi benden küçük, kimisi de büyük arkadaşlarımın.
Biz zamanın buluşturduğu bu arkadaşlığa, giderken de aşığız dönerken de. Önemli olan geri döndüğümde hepsini yanı başımda bulmak ve geri dönebilmektir.
İnsan sahip olduğu arkadaşlıklara sahip çıkmalı. Çünkü şu dünya da önemli olan bir şey daha varsa o da sağlam arkadaşlıklardır. Ben bu sağlam ekibi baba şehir de Kayseri de buldum.
Giderken üzülüyorum elbette ama döndüğümüz zaman için kurduğumuz planlar da sevindiriyor beni. Herkes plan yapmalı bizim gibi, yarına çıkacağımızdan emin değilken kurduğumuz alarm gibi plan yapmalı hayal kurmalı insan, içine sevdiklerini koymalı.
Ben hayallerimde sevdiklerime yer veriyorum. Çünkü onlar olmadan benim, ben olmadan da onların olmayacağını biliyorum. Sevgiyle kalın güzel dostlarım. Allah’a emanet olun, olun ki sizi tekrar görebileyim.
