- Şu an olan biteni bir demokrasi krizi olarak açıklayabiliriz, güvenin kaybı: Liderlerimizin sadece yozlaşmış ya da aptal olduklarına değil, aynı zamanda beceriksiz olduklarına dair inancımız. Eylem güç gerektirir, bir şeyler yapabilmek için. Bizim de ne yapılmasına karar verebilecek siyasete ihtiyacımız var… Demokratik kurumlarımız karşılıklı bağımlılık durumlarına uygun olarak tasarlanmadı. Mevcut demokrasi krizi, demokratik kurumların krizidir.

*

- Artık çatışma sınıflar arasında değil, insanların ve toplumların arasında. Bu sadece güvenlik ihtiyacı değil, aynı zamanda özgürlük ihtiyacı.

*

- Ara bir dönemdeyiz, kesinliklerin olduğu bir zaman ile işleri bildiğimiz gibi halledememeye başladığımız bir zaman arasında… Bunun yerine neyin geleceğini bilmiyoruz. Yeni yöntemler denemeye çalışıyoruz. İspanya, 15 Mayıs (15M) Hareketi ile bir şeyleri sorgulamaya çalıştı, insanlar kamusal alanlara çıktı ve tartıştılar, parlamenter usullerin yerine bir tür doğrudan demokrasi getirmeyi denediler. 

*

- Bir partiyi başka bir şeye dönüştürmek sorunu çözmez. Sorun partilerin hatalarında değil, bir şeyleri kontrol etmiyor olmalarında. İspanya’nın sorunları küresel sorunun bir parçası. Meseleleri içeriden çözebileceğini düşünmek yanlış olur.

*

- Bence hâlâ her ulusun kendi kaderini tayin hakkının kabul edildiği Versay Barış Anlaşması’nın ilkelerini izliyoruz. Ama artık homojen bölgesi kalmamış günümüz dünyası için bu bir hayalden ibaret. Günümüzde her toplum sadece bir diaspora yığını. İnsanlar bir topluma sadakatle bağlanıp vergilerini ödüyorlar, ama kimliklerinden de taviz vermek istemiyorlar. Katalonya’daki durum, İskoçya ve Lombardiya’daki gibi, kabilesel kimlik ve vatandaşlık arasındaki çelişkiden doğuyor. Onlar Avrupalı, ama Brüksel ile Madrid aracılığıyla değil, Barselona aracılığıyla konuşmak istiyorlar. Bu mantık neredeyse her ülkede gelişmeye başlıyor. Halen I. Dünya Savaşı’nın sonundaki ilkeleri izliyoruz, ama dünya çok değişti.

*

Kimlik doğduğun bir şey olmaktan çıktı ve bir göreve dönüştü: Kendi cemaatini kendin oluşturmak zorundasın. Ama cemaatler yaratılmaz, bir zümreye ya aitsindir ya da değilsindir. Sosyal ağların yaratabileceği şey bir alternatif (ikame). Cemaat ile ağ arasındaki fark şu: sen bir cemaate aitsindir, ama ağ sana aittir. Dizginler elindeymiş gibi hissedersin. Dilersen arkadaş eklersin, dilersen silersin. İlişkin olan önemli insanların kontrolü senin elindedir. Sonuç olarak insanlar kendilerini biraz daha iyi hisseder, çünkü bireyci çağımızın büyük korkusu yalnızlık, terk edilmişliktir. Ancak internette arkadaş ekleyip çıkarmak o kadar kolaydır ki, insanlar sokağa çıktıklarında, işe gittiklerinde, mantıklı bir etkileşime girmeleri gereken çok sayıda insanı bir arada bulacakları herhangi bir yerde gerekli gerçek sosyal becerileri edinmeyi başaramazlar… Esas diyalog sizinle aynı şeylere inanan insanlarla konuşmak değildir. Sosyal medya bize diyalog kurmayı öğretmiyor, çünkü anlaşmazlıktan kaçınmak çok kolay. Ancak insanların çoğu sosyal medyayı bir araya gelmek veya ufuklarını genişletmek için değil, tam tersine, kendilerine kendi seslerinin yankıları olan sesleri duyacakları, kendi yüzlerinin yansıması olan yüzleri görecekleri bir konfor alanı yaratmak için kullanıyor. Sosyal medya çok kullanışlı ve keyifli bir tuzak. (Röportajın tamamı için: http://vesaire.org/zygmunt-bauman-sosyal-medya-bir-tuzak/)